Aν με ρωτούσε κάποιος, ποια είναι η πιο φανερή διαφορά ανά-μεσα στη σημερινή Πρέβεζα και σ' εκείνη που γνώρισα πριν μερικές δεκαετίες, θ' απαντούσα: ο ήλιος!Όχι ότι τότε ήταν πιο λαμπρός. Απλά εισχωρούσε περισσότερο στην πόλη. Κινείτο πιο ελεύθερα πάνω στις χαμηλές στέγες των σπιτιών με τα παμπάλαια κιτρινωπά τους κεραμίδια. Παιχνίδιζε πολύ περισσότερη ώρα στα πράσινα φυλλώματα πορτοκαλιών και λεμονιών, στα στενοσόκακα και στις μικρές αυλές με τα ευωδιαστά τα γιασεμιά και τις πληθωρικές τους μπουκαμβίλιες. Τότε το ύψος των κτιρίων ήταν μικρότερο, ο ορίζοντας πιο ανοιχτός και οι σκιές
λιγότερες. Στη γειτονιά γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους, όπως κάποτε σ' όλες τις πόλεις της Ελλάδας.Και σήμερα; Τι έχει απομείνει από εκείνη τη ρομαντική και αθώα Πρέβεζα;
Ας μη βιαστούμε ν' απαντήσουμε. Και κυρίως - ας μην εμπιστευτούμε την πρώτη, φευγαλέα μας ματιά, αυτήν που μοιραία θα συναντήσει κτίρια στη σειρά και δρόμους πολυσύχναστους. Μια άλλη Πρέβεζα, επιμελώς κρυμμένη και απρόσμενη, με ταπεινά σπιτάκια, στενορύμια και αυλές, ζει και αναπνέει το λιγοστό οξυγόνο που απομένει. Και κυρίως επιμένει να θυμάται.
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΠΑΣΓΙΟΥΡΑΚΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου